Ἀπὸ τὸ σπίτι ποὺ γεννήθηκα δὲν θὰ ξαναπεράσω..
Γεννήθηκα τὸ 1962 στὸ Μοσχᾶτο στὴν ὀδὸ Κανἀρη (καὶ μεγάλωσα ἐπίσης στὸ Μοσχᾶτο, στὴν Πλάτωνος). Κάθετα στὴν Κανἀρη, λίγο πρὶν τὸν Κηφισό, ἡ τότε ὀδὸς <Διαδόχου Κωνσταντίνου> {νῦν < Κων/πόλεως> } ἁπλωνόταν τὴν δεκαετία '60, γεμάτη μονοκατοικίες ,ἄλλες ἀρχοντικοῦ στὺλ, ἄλλες ἁπλὲς μὲ γιασεμὶ καὶ νυχτολούλουδα, ὅπου ἀντηχοῦσαν τὰ τραγούδια τοῦ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗ (ὁ ὁποῖος μεγαλουργοῦσε τότε στὰ κέντρα τῆς παραλίας Μοσχἀτου, ἡ ὁποία ἦταν δίπλα στὸ κῦμα ἐκείνη τὴν ἐποχὴ καὶ μᾶς πηγαῖναν οἱ γονεῖς μας τὶς Κυριακὲς γιὰ μπάνιο..)
Τώρα ὐψώνονται ἐκεῖ μοντέρνες πολυκατοικίες μὲ κάμερες ποὺ ξεχειλίζουν νεοπλουτισμό τύπου...Ἐκάλης , μόνο ποὺ ΔΕΝ ΑΚΟΥΣ ΠΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ἐκεῖ ,παρά μόνο ΡΩΣΙΚΑ ΚΑΙ ΑΛΒΑΝΙΚΑ..Ποῦ βρέθηκε ὅλο αυτὸ τὸ χρῆμα σὲ Ρώσους καὶ Ἀλβανοὺς ἄραγε ;
Στὴν πλατεῖα ποὺ παίζαμε μικροί , πάλι ΛΙΓΟΣΤΑ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ κι ὅσοι λίγοι τὰ μιλοῦν, συζητοῦν περὶ ..<μάστερ σέφ> ἢ περὶ προφητειῶν Παΐσιου ἀνάμεικτων μὲ λίγο..κοίλη γῆ (ἀνάλογα μέ τὴν ΑΠΟΒΛΑΚΩΣΗ τοῦ ὁμιλοῦντος).
ΝΟΙΩΘΩ ΟΤΙ ΖΩ ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΠΟΜΠΗΙΑΣ...
ΘΛΙΒΟΜΑΙ ΠΟΛΥ νὰ βαδίζω στὰ μέρη ποὺ ἔζησα τὸ Πραξικόπημα τοῦ 1967 (ἡ πρώτη μου παιδική μνήμη) τὸ Πολυτεχνεῖο τοῦ 1973, τὴν Τουρκικὴ Εἰσβολὴ τοῦ 1974 & νὰ ἀκούω τώρα φωνασκοῦντες ΑΛΛΟΓΛΩΣΣΟΥΣ ἠ ἑλληνόφωνους ΗΛΙΘΙΟΥΣ...
Ἐνταξει, εἶχε κι ἡ γενιά μας τὶς τρἐλες της, τοὺς τσακωμούς μας γιὰ τοὺς Idols ἢ τοὺς Charms, γιὰ τὸν Παναθηναϊκὸ τοῦ Γουέμπλεϊ ἢ τὸν Ὀλυμπιακὸ τοῦ Γουλανδρῆ , γιὰ τὸν Μπλὲκ ἢ τὸν Λοχαγὸ Μάρκ..
Ἀλλὰ ΔΕΝ ΑΠΟΒΛΑΚΩΘΗΚΑΜΕ , δὲν χάσαμε τὸ τραῖνο.. —ἢ μήπως τὸ τραῖνο χάθηκε ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΧΕΙ ΗΔΗ ΠΕΘΑΝΕΙ;
Θυμᾶμαι τὸν πατέρα μου ποὺ μέ ἐτρεχε στὴν ΜΟΝΑΔΙΚΗ τηλεόραση τῆς γειτονιᾶς, νὰ δῶ τὴν Βραζιλία τοῦ Πελὲ στὸ Μουντιὰλ τοῦ 1970 ἢ στὸ Μουντιὰλ τοῦ 1974 ,τὴν Ὁλλανδία τοῦ Κρόυφ...Καὶ μοῦ ἔρχεται στὸ νοῦ καὶ ἡ μάνα μου, ἐκεῖνο ΤΟ ΤΡΟΜΕΡΟ 1974, πού μέ πῆρε μαζί της νὰ δοῦμε στὴν ἴδια ,μοναδικὴ TV τῆς γειτονιᾶς τὸ Διάγγελμα τοῦ Βασιλιᾶ Κωνσταντίνου (τὸν ὁποῖον νοστἀλγησε γιατὶ εἶχε νὰ τὸν δεῖ ἀπὸ τὸ '67) ἐνῶ ὁ πατέρας μου μόλις εἶχε ἐπιστρέψει ἀπὸ τὴν Ἐπιστράτευση γιὰ τὴν Κύπρο..
Ἐντάξει ΖΗΣΑΜΕ ΣΕ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΕΠΟΧΕΣ καὶ εἴχαμε σπουδαῖες προσλαμβάνουσες παραστάσεις —ὅμως αύτὸ δὲν εἶναι δικαιολογία γιὰ τοὺς σημερινοὺς νέους ποὺ διέξὰγουν πρωταθλητισμὸ στὴν ἀποβλάκωση, γιατὶ κι αὐτοὶ ζοῦν τὶς δυσκολίες τους...
ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΠΕΡΑΣΩ—δέν ἀντἐχω οὒτε τὴν ἐθνοτικὴ ἀλλοίωση οὒτε τὴν ἐθνικὴ ἀποβλάκωση. Ξέρω, ὅτι αύτὰ ποὺ λἐω δὲν εἶναι.<πολιτικῶς ὀρθά> · ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΟΜΩΣ ΓΙ ΑΥΤΟ, διότι ἔτσι ἀποδεικνύεται ὁτι ἀνήκω σὲ ΑΛΛΟΝ κόσμο ποὺ δὲν ὑπάρχει πιά —ΗΤΑΝ ΟΜΩΣ ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ..
