Η ΔΙΑΡΚΗΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ.
1. ἀποτελεῖ σημερινὸ ἐρώτημα τῶν φιλοσόφων
ἡ παλιὰ ἀπορία τοῦ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ, ἄν μποροῦν νὰ ὑπάρχουν ΟΥΣΙΩΔΕΙΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ πού καθορίζουν τὴν οὐσία ἑνὸς ὄντος ,οἱ ὁποῖες ὀμως νὰ μὴν ταυτίζονται μέ τὶς ΑΝΑΓΚΑΙΕΣ ἰδιότητες του. πχ. σὲ ἐνα τρίγωνο ἀποτελεῖ ἀναγκαία ἰδιότητα τὸ ότι τὸ ἄρθοισμα τῶν γωνιῶν του εἶναι δύο ὀρθές· αὐτὸ ὅμως δὲν ἀποτελεῖ οὐσιώδη ἰδιότητα ποὺ ὁρίζει τὴν ταυτότητα του.
2. διερωτᾶται ἡ σύγχρονη πχ ΒΙΟΛΟΓΙΑ ἢ ΠΑΛΑΙΟΝΤΟΛΟΓΙΑ γιὰ τὸ πότε ἐμφανίστηκε στὴ γῆ ὁ Ἄνθρωπος ἢ ὁ Ἐλἐφαντας , δεχόμενη δηλαδὴ ΥΠΟΡΡΗΤΑ ὅτι ὑπάρχουν τὰ ΠΛΑΤΩΝΙΚΑ ΚΑΘΟΛΟΥ{=καθ’ὁλοκληρίαν} ΟΝΤΑ {=ἰδέες} τοῦ <Ἀνθρώπου> ἢ τοῦ <Ἐλέφαντα>.
3. παρομοίως, ὅποτε οἱ ΒΙΟΛΟΓΟΙ ἢ οἱ ΠΑΛΑΙΟΝΤΟΛΟΓΟΙ κάνουν λόγο περί <χαμένων κρίκων> στὴν Ἐξέλιξη , στὴν πραγματικότητα παραπέμπουν στὴν ΤΡΙΑΔΟΛΟΓΙΑ τῶν <ΜΕΣΩΝ ΟΡΩΝ> τοῦ νεοπλατωνικοῦ ΙΑΜΒΛΙΧΟΥ.
4. ἐπίσης οἱ μαθηματικοὶ, συζητῶντας ἄν οἱ ΑΡΙΘΜΟΙ ὑπάρχουν ὡς ἀνεξάρτητες ὀντότητες ἢ ἄν ἀποτελοῦν ἀποκυήματα τοῦ ἀνθρώπινου νοῦ, στὴν οὐσία ἀναπαράγουν τοὺς προβληματισμοὺς τοῦ Πλάτωνα καὶ τοῦ Ἀριστοτέλη περὶ τῶν ΚΑΘΟΛΟΥ ΟΝΤΩΝ.
5. κυρίως ὅμως ἡ σὺγχρονη φιλοσοφικὴ ΗΘΙΚΗ πιεζόμενη ἀνάμεσα στὶς συμπληγάδες τοῦ <συνεπειοκρατικοῦ> ΩΦΕΛΙΜΙΣΜΟΥ {Bentham, Mill=σκοπὸς τῶν πράξεών μας πρέπει νὰ εἴναι ἡ μεγαλύτερη κατὰ τὸ δυνατὸν ὠφέλεια γιὰ τὸν μεγαλύτερο κατὰ τὸ δυνατὸν ἀριθμὸ ἀτόμων}
καὶ τοῦ <δεοντολογικοῦ> ΚΑΝΤΙΑΝΙΣΜΟΥ {=ταύτιση τοῦ ἠθικοῦ μὲ τὸ ἑκάστοτε καθῆκον} γύρισε πίσω στὴν ΑΡΕΤΟΛΟΓΙΑ τοῦ Πλάτωνα καὶ τοῦ Ἀριστοτέλη, ἀκολουθῶντας τὸν τελευταῖο στὴν ἄποψη του στὰ <ΗΘΙΚΑ ΝΙΚΟΜΑΧΕΙΑ>
ὅτι Ἠθικὴ εἶναι ἡ ἀνάπτυξη τῶν ἀρετῶν τοῦ ἀνθρώπου μἐσῳ τῆς παιδείας {=ΑΡΕΤΑΪΚΗ ΗΘΙΚΗ}.
ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΗΘΙΚΗ ΤΩΝ <ΗΘΙΚΩΝ ΝΙΚΟΜΑΧΕΙΩΝ> ΔΙΔΑΞΑ 30 ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟ ΛΥΚΕΙΟ τρανὴ ἀπόδειξη ὅτι ἡ ἀρχαία φιλοσοφία ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΜΟΥΣΕΙΑΚΟ ΕΙΔΟΣ μὲ ἀρχαιογνωστικὸ ἐνδιαφέρον, ἀλλὰ ἀντιθἐτως, ΖΕΙ ἀκόμα σήμερα ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΣΑ ΜΟΝΤΕΛΟ ΗΘΙΚΗΣ στὸν ἄνθρωπο τοῦ 21ου αἰ.
Καὶ φαίνεται , ὅτι θὰ ζεῖ πάντα, ὅσο ὁ ἄνθρωπος θὰ παραμένει ὁ ἴδιος.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΕΦΑΝΟΥ
