Ἀγένειος Ἰησοῦς. Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΚΑΙ Η Α’ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΝΙΚΑΙΑΣ (325μΧ)
Γνωστὸς καὶ περιλάλητος ὁ ΑΡΕΙΟΣ, ὁ μέγας "Αἱρεσιάρχης" διατύπωσε τὴν ἄποψη ὅτι ὁ ὅρος "Πατήρ" γιὰ τὸν θεὸ ὑπονοεῖ ὅτι ΚΑΠΟΤΕ ἔγινε Πατέρας, ΠΡΙΝ δὲν ἦταν.
Ὁμοίως καὶ ὁ Υἰὸς "ΚΑΠΟΤΕ" ἔγινε Υἰος {=ΗΝ ΟΤΕ ΟΥΚ ΗΝ} πρὶν δὲν ἦταν, ἄρα ὁ Ὑιὸς ἔχει ἀρχὴ , δὲν ὑπάρχει ἀπὸ πάντα.
Ὁπότε, ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι φύσει θεὸς ἀλλὰ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ ΕΝ ΧΡΟΝῼ (ἐξ οὗ καὶ ὁ ΑΓΕΝΕΙΟΣ Ἰησοῦς στὴν ἀρειανίζουσα ἁγιογραφία—βλ.φωτό καὶ ΥΓ).
Τὸ σκεπτικὸ τοῦ ΑΡΕΙΟΥ βασιζόταν στίς "ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ" τοῦ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ σύμφωνα μὲ τὶς ὁποῖες, γιὰ τὶς ΠΡΩΤΕΣ ΟΥΣΙΕΣ (τὰ συγκεκριμένα ὄντα) δέν μπορεῖ νὰ ἰσχὺει ὁ ἐμπρόθετος προσδιορισός "ΠΡΟΣ ΤΙ" {=μαζὶ μέ}.
[ΠΑΡΕΚΒΑΣΗ: Πρῶτες Οὐσίες κατὰ τὸν ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ εἶναι τὰ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ ὄντα, πχ. ὁ τάδε ἄνθρωπος, τὸ συγκρεκριμένο δένδρο ἢ τραπέζι κλπ.]
Ἔτσι ὁ ΑΡΕΙΟΣ ἑρμήνευσε ,ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΙΚΩΣ, τὴν φράση τοῦ ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ <καὶ ὁ Λόγος ἦν ΠΡΟΣ τὸν Θεόν> ὑποστηρίζοντας ὅτι μὲ τὴν πρόθεση "ΠΡΟΣ" δηλώνονται ΔΥΟ ΔΙΑΦΟΡῈΤΙΚΕΣ ΠΡΩΤΕΣ ΟΥΣΙΕΣ, ὁ Λὸγος καὶ ὀ Θεός.
Μὲ αύτὴν τὴν ἐρμηνεία ὅμως τοῦ ΑΡΕΙΟΥ
ποὺ ἀναιρεῖ τὴν θεότητα τοῦ Χριστοῦ, ἀκυρώνεται τὸ λυτρωτικὸ ἔργο τοῦ Ἰησοῦ ὡς ΣΩΤΗΡΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, δηλ. τὸ θεμέλιο τοῦ κηρὺγματος τῆς Ἐκκλησίας ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ.
Νὰ ἐπισημάνω ἐδῶ ὅτι ΤΟ ΚΡΙΣΙΜΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΗΤΑΝ ΠΩΣ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΗΣΕΙ ΤΟΝ ΜΟΝΟΘΕΪΣΜΟ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΜΕ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΗ ΘΕΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ...
Δύο λύσεις φαίνονταν στὸν ὁρίζοντα καὶ οἱ δυὸ ἀνῆκαν στὸν ΜΟΝΑΡΧΙΑΝΙΣΜΟ :
ὁ ΣΑΒΕΛΛΙΑΝΙΣΜΟΣ κατὰ τὸν ὀποῖο ὁ ΕΝΑΣ θεὸς ἐμφανίζεται στὸν Κόσμο μὲ ΤΡΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ—ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ {=ΜΑΣΚΕΣ} , Πατήρ, Υἰός, Πνεῦμα, ὁπότε ΔΙΑΣΩΖΕΤΑΙ Η ΘΕΟΤΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ἀλλὰ ἔτσι ΧΑΝΕΤΑΙ Η ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΥΙΟΥ καὶ ὁ ΥΙΟΘΕΤΙΣΜΟΣ (Παῦλος Σαμοσατεύς) σύμφωνα μὲ τὸν ὁποῖο ὁ Υἱὸς εἶναι προαιώνιο ΚΤΙΣΜΑ τοῦ Πατρός, ὁπότε ΔΙΑΣΩΖΕΤΑΙ Ο ΜΟΝΟΘΕΪΣΜΟΣ, ἀλλὰ ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΤΑΙ Η ΘΕΟΤΗΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ.
Ὁ Ἄρειος, ὡς γνωστόν, ἀριστοτελικῶς ἑρμηνεύων τὴν Γραφή, ἐπἐλεξε τὸν ΥΙΟΘΕΤΙΣΜΟ ὁ ὁποῖος ὅμως ΑΚΥΡΩΝΕΙ τὸν ΙΗΣΟΥ ΩΣ ΣΩΤΗΡΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ καὶ γι αύτὸν τὸν λόγο τὸν καταδίκασε ἡ Α' Οἰκουμενικὴ Σύνοδος τῆς Νικαίας τὸ καλοκαῖρι τοῦ 325 μΧ .
Στὴν καταδίκη τοῦ Ἄρειου συμφώνησε καὶ ὁ αύτοκράτωρ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ποὺ ἐπιθυμοῦσε εἰρήνευση καὶ ΕΝΙΑΙΑ ΓΡΑΜΜΗ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, καὶ μάλιστα φαίνεται ὅτι γνωρίζων ἑλληνικά (ἐκ τῆς Ἑλληνίδος μητρός του ΑΓ.ΕΛΕΝΗΣ) πρότεινε στοὺς Πατέρες τῆς Συνόδου (ποὺ ἔλαβε χώρα στὸ ΑΝΑΚΤΟΡΟ ΤΗΣ ΝΙΚΑΙΑΣ καὶ στὸ Ναὸ ΑΓ. ΝΕΟΦΥΤΟΥ ὅπου συμπροσευχήθηκαν τὴν 28η ΝΟΕ 2025 ὁ Πάπας Λέων ΙΔ' καὶ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος) τὸν παλαιὸ ὅρο "ΟΜΟΟΥΣΙΟΝ" ἂν καὶ δὲν ὐπῆρχε στὴν Βίβλο.*
( Ἡ ἄποψη πολλῶν ἱστορικῶν ὅτι τὸν ὅρο αὐτὸ πρότεινε ὁ ΟΣΙΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΟΡΔΟΥΗΣ ΙΣΠΑΝΙΑΣ ποὺ ἦταν σύμβουλος τοῦ Κων/νου ἐπὶ τῶν ἐκκλησιαστικῶν θεμάτων δὲν στέκει, διότι Ο λατινόφωνος ΟΣΙΟΣ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ).
Πάντως τὸν παλαιὸ ὅρο "ΟΜΟΟΥΣΙΟΝ" ἑπειδὴ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΓΡΑΦΙΚΟΣ ΟΡΟΣ πολλοὶ Ἐπἰσκοποι δυσκολεύονταν νὰ τὸν ἀποδεχθοῦν.
Μάλιστα κάποια χρόνια πρὶν ὁ προαναφερθείς "αἱρετικός" ΠΑΥΛΟΣ ΣΑΜΟΣΑΤΕΥΣ ἔλεγε ὅτι τὸ ΟΜΟΟΥΣΙΟΝ προϋποθέτει ὅτι Η ΚΟΙΝΗ ΟΥΣΙΑ ΠΑΤΡΟΣ ΚΑΙ ΥΙΟΥ ΠΡΟΗΓΕΙΤΑΙ ΤΩΝ ΔΥΟ ΠΡΟΣΩΠΩΝ. Καὶ πράγματι γιὰ αἰῶνες ὁ ἑλληνικὸς ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟΣ ὅρος "ΟΜΟΟΥΣΙΟΣ" —ποὺ δέν ὑπάρχει, ὅπως προεῖπα στὴν ΒΙΒΛΟ , ἐξ οὖ και ἡ λέξη "ΑΓΡΑΦΟΣ"— ἐξακολούθησε νὰ φοβίζει τοὺς θεολόγους ( γι αὐτὸ καὶ ΠΑΡΑΛΕΙΦΘΗΚΕ στὸ ἄρθρο τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως τῆς Β' ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΚΩΝ/ΠΟΛΕΩΣ τοῦ 381μΧ ποὺ ἀφορᾶ τὸ ΑΓ.ΠΝΕΥΜΑ ,τὸ ὁποῖον ἀποκαλεῖται ΚΥΡΙΟΝ καὶ ΖΩΟΠΟΙΩΝ, ἀλλὰ ὄχι ΟΜΟΟΥΣΙΟΝ..)
Τελικά, ἡ εἰρήνευση δέν ἦρθε στὴν Ἐκκλησία διότι μέγα μέρος τῶν Χριστιανῶν τῆς Ἀνατολῆς ἰπαρέμενε μὲ τὸ μέρος τοῦ Ἄρειου .
Μαζὶ μὲ αύτοὺς ἦταν καὶ ἡ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΑ ἀδελφὴ τοῦ Κωνσταντίνου (τῆς ὁποίας ὡστόσο ὁ Κωνσταντῖνος εἶχε ἐκτελέσει τὸν ἀδελφὀ της ΛΙΚΙΝΙΟ) καθὼς καὶ πολλοὶ κληρικοὶ τῆς Αὐλῆς (πχ. οἱ δύο ΕΥΣΕΒΙΟΙ, Καισαρείας καὶ Νικομηδειας καὶ πιθανῶς ἡ ΗΜΙ—ΑΡΕΙΑΝΙΖΟΥΣΑ μητέρα τοῦ αὐτοκράτορα, ΕΛΕΝΗ...)
Ἔτσι τὸ 336 μΧ ὁ Κωνσταντῖνος ἐπιθυμῶντας νὰ ἐπαναφέρει τὸν Ἄρειο στὴν Ἐπίσημη (ΚΡΑΤΙΚΗ) Ἐκκλησία ,καὶ κυρίως ΝΑ ΕΙΡΗΝΕΥΣΕΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, τὸν κάλεσε κατὰ τὴν παράδοση, νὰ ἀποδεχθεῖ τὸ Συμβολο Πίστεως ἔστω ὁμολογῶντας τὸν Χριστὸν ὡς Ὑιὸν Θεοῦ "γεγενημένον" μὲ ἐνα ‒ν (ἐκ τοῦ "γίγνομαι" ) καὶ ὄχι "γεγεννημένον" μὲ δύο ‒ν (ἐκ τοῦ "γεννῶμαι")**, προκειμἐνου νὰ γίνει δεκτὸς ξανὰ στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησἰας.
Ἡ ὑπόθεση δὲν εἶχε εύτυχὲς ἀλλὰ φρικτὸ τέλος γιὰ τὸν Ἄρειο, διότι σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση, βγαίνοντας ὁ "αἱρεσιάρχης" ἀπὸ τὰ Ἀνάκτορα καὶ πανηγυρίζων μὲ τὴν ἀκολουθία του γιὰ τὴν ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ Μ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, ἔνοιωσε ξαφνικὴ ἀδιαθεσία καὶ ζήησε ἐπειγόντως "ΑΦΕΔΡΩΝΑ" {= δημόσιο Ἀποχωρητήριο }.
Πῆγε πίσω ἀπὸ τὸ Forum Κωνσταντίνου στὴ Στοά Μάκελλου - σημερινό Çemberlitaş- ὅπου βρέθηκε, λιγο μετά, κατακρεουργημένος στὴν κάτω κοιλία....:
"Η ΕΔΡΑ ΤΟΥ ΠΑΡΕΚΠΙΠΤΕΙ ΚΑΙ ΠΛΗΘΟΣ ΑΙΜΑΤΟΣ ΕΞΗΚΟΛΟΥΘΕΙ, ΚΑΙ ΤΑ ΛΕΠΤΑ ΤΩΝ ΕΝΤΕΡΩΝ ,ΣΥΝΕΤΡΕΧΕ ΔΕ ΑΙΜΑ ΑΥΤΩ ΣΠΛΗΝΙ ΚΑΙ ΗΠΑΤΙ' ΑΥΤΙΚΑ ΕΤΕΘΝΗΚΕΙ "
[ Σωκράτης Σχολαστικός, Εκκλησιαστική Ιστορία, 1,38 ].
Θὰ ὁλοκληρώσω μὲ τὸ ἑξῆς·
ἂν ἐπικρατοῦσε ὁ ΑΡΕΙΑΝΙΣΜΟΣ ὁ χριστιανισμὸς θὰ κατἐληγε σὲ μία ἐκδοχὴ τοῦ ΑΥΣΤΗΡΩΣ ΜΟΝΟΘΕΪΣΤΙΚΟΥ ΙΟΥΔΑΪΣΜΟΥ.
Ἐνῶ μὲ τὴν ἐπικράτηση τοῦ ΟΜΟΟΥΣΙΟΥ, δηλ. τοῦ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΔΟΓΜΑΤΟΣ, ὁ χριστιανισμὸς ἀπογαλακτίστηκε πλἠρως ἀπὸ τὸν Ἰουδαϊσμό,
θεοποιῶντας τὸν Ἰησοῦ ὡς ΣΩΤΗΡΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ἐνῶ ἡ ΝΟΗΣΙΑΡΧΙΑ τῆς ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ (πού ἦταν ΑΝΑΓΚΑΙΑ γιὰ τὴν διατύπωση τοῦ τριαδικοῦ δόγματος) στὴν ούσία τὸν ΕΞΕΛΛΗΝΙΣΕ , σὲ σημεῖον ὥστε ὅποιος ἐπαγγέλεται σήμερα τὸν ΑΦΕΛΛΗΝΙΣΜΟ τοῦ χριστιανισμοῦ νὰ ἐπιδιώκει τὴν ΑΚΥΡΩΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΔΟΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΣΤΑ ΕΘΝΗ.
_______
*Γρἀφει σχετικῶς ὁ ΕΥΣΕΒΙΟΣ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ:
<Καὶ ὁ βασιλεὺς αὐτός, ἐπιστηριζόμενος τοῖς λόγοις,συνεβούλευσεν ἡμῖν ἀναλαβεῖν τὴν φωνὴν ταύτην,ὁμοούσιον τῷ Πατρί·
λέγων αὐτὸς ἐξηγεῖσθαι ὅτι οὐ καθ᾽ ἑλληνικὴν ἔννοιαν δεῖ νοεῖν,ἀλλ᾽ ἐπὶ τοῦτο μόνον, ὅτι ὁ Υἱὸς Θεοῦ οὐδὲν κοινὸν ἔχει πρὸς τὰ γενητά,ἀλλ᾽ ἐκ τῆς τοῦ Πατρὸς οὐσίας ὑφίσταται.> {PG,20, 1049B-C}
[ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ : Καὶ ὁ ἴδιος ὁ βασιλέας, ἀφοῦ ἐνισχύθηκε ἀπὸ τὰ ἐπιχειρήματα, μᾶς συμβούλευσε νὰ δεχθοῦμε αὐτὴν τὴ φράση, «ὁμοούσιον τῷ Πατρί»·ἐξηγῶντας ὁ ἴδιος ὅτι δὲν πρέπει νὰ νοηθεῖ σύμφωνα μὲ τὴν ἑλληνικὴ φιλοσοφικὴ ἔννοια, ἀλλὰ μόνο μὲ τὴν ἔννοια ὅτι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ δὲν ἔχει τίποτε κοινὸ μὲ τὰ κτιστά,ἀλλὰ ἔχει τὴν ὕπαρξή του ἀπὸ τὴν οὐσία τοῦ Πατρός. ]
** Δὲν ὑπάρχει ὁμοφωνία στοὺς φιλολόγους καὶ ἱστορικοὺς πάνω σὲ πιὸ ἀκριβῶς ΒΑΠΤΙΣΤΙΚΟ Σύμβολο στηρίχτηκε ἡ διατύπωση τοῦ Συμβόλου Πίστεως τῆς Α' Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῆς Νικαίας τὸ 325μΧ. Οἱ πιὸ πολλοὶ ἱστορικοὶ θεωροῦν πηγή του τὸ Βαπτιστικὸ Σύμβολο ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ ποὺ πρότεινε ὁ ΕΥΣΕΒΙΟΣ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ πάνω στὸ ὁποῖο βασιστηκε τὸ ΠΙΣΤΕΥΩ τῆς ΝΙΚΑΙΑΣ, ἀφοῦ ΠΡΟΣΘΕΣΕ ΤΟ "ΟΜΟΟΥΣΙΟΝ" Ο ΚΩΝ/ΝΟΣ καὶ τοῦ ὀποίου τὸ πρωτότυπο κείμενο ἦταν τὸ ἀκόλουθο:
< Πιστεύομεν εἰς ἕνα Θεὸν Πατέρα παντοκράτορα, πάντων ὁρατῶν τε και ἀοράτων ποιητήν.
Πιστεύομεν εἰς ἕνα κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν υἱὸν τοῦ θεοῦ, γεννηθέντα ἐκ τοῦ πατρὸς μονογενῆ, τοὐτέστιν ἐκ τῆς οὐσίας τοῦ πατρός, θεὸν ἐκ θεοῦ ἀληθινοῦ, γεννηθέντα, οὐ ποιηθέντα, ὁμοούσιον τῷ πατρί, δι' οὗ τὰ πάντα ἐγένετο, τά τε ἐν τῷ οὐρανῷ καὶ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, τὸν δι' ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα καὶ σαρκωθέντα καὶ ἐνανθρωπήσαντα, παθόντα, καὶ ἀναστάντα τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ, καὶ ἀνελθόντα εἰς τοὺς οὐρανούς, καὶ ἐρχόμενον κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς.
Καὶ εἰς τὸ Ἅγιον Πνεῦμα.
Τοὺς δὲ λέγοντας, ὅτι ἦν ποτε ὅτε οὐκ ἦν, καὶ πρὶν γεννηθῆναι οὐκ ἦν, καὶ ὅτι ἐξ ἑτέρας ὑποστάσεως ἢ οὐσίας φάσκοντας εἶναι, [ἢ κτιστόν,] τρεπτὸν ἢ ἀλλοιωτὸν τὸν υἱὸν τοῦ θεοῦ, [τούτους] ἀναθεματίζει ἡ καθολικὴ [καὶ ἀποστολικὴ] ἐκκλησία >
{βλ. Β.ΦΕΙΔΑΣ, ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, τ.Α', Ἀθήνα 1994, σελ.459}
[ ΣΗΜΕΙΩΣΗ : ἡ σημερινὴ διατύπωση τοῦ ΠΙΣΤΕΥΩ καθιερώθηκε στὴν Β' Οἰκουμενικὴ τῆς Κων/πολεως τὸ 381μΧ) ]
____________________________________
ΥΓ Ο ΑΓΕΝΕΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΤΗΣ ΑΡΕΙΑΝΙΖΟΥΣΑΣ
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑΣ.
Ἡ ἀντίληψη τοῦ ΑΡΕΙΑΝΙΣΜΟΥ (περὶ τοῦ Ἰησοῦ ὡς κτίσματος ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ) παρουσιάζεται στὰ ψηφιδωτὰ τοῦ ΑΓ.ΑΠΟΛΛΙΝΑΡΙΟΥ τοῦ Νέου ΤΗΣ ΡΑΒΕΝΝΑΣ [ ΠΑΡΕΚΒΑΣΗ : Ὁ σημ.Ναὸς τοῦ Ἁγ.Ἀπολλινάριου τοῦ ΝΕΟΥ εἶναι ὁ παλιὸς τοῦ Ἁγ.Μαρτίνου , ὅπου κατὰ τὶς ἀραβικὲς ἐπιδρομὲς μεταφέρθηκαν ἐκεῖ τὰ λείψανα τοῦ ἁγ.Ἀπολλινάριου] ἐπειδὴ ὁ ἐν λόγῳ ναὸς ὑπῆρξε ἀρειανικός ,ὡς ὁ βασιλικὸς ναὸς τοῦ Ὀστρογότθου βασιλιᾶ ΘΕΟΔΩΡΙΧΟΥ ,ὁ ὁποῖος ἦταν ὀπαδὸς τοῦ Ἀρειανισμοῦ, καθὼς καὶ στὸν ναὸ τοῦ ΑΓ.ΒΙΤΑΛΙΟΥ ὅπου ὑπάρχουν καὶ τὰ μοναδικὰ ψηφιδωτὰ τοῦ ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΥ καὶ τῆς ΘΕΟΔΩΡΑΣ.
Ἔτσι βλέπουμε στὸ βόρειο κλῖτος τοῦ ΑΓ.ΑΠΟΛΛΙΝΑΡΙΟΥ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ,νὰ άπεικονίζεται ἕνας ΑΓΕΝΕΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΘΑΥΜΑΤΟΠΟΙΩΝ ,ἐνῶ στὸ νότιο κλῖτος ἕνας ΓΕΝΕΙΟΦΟΡΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΣΤΑ ΠΑΘΗ .
Αὐτὸ γίνεται γιὰ νὰ δειχθεῖ ὅτι ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ ΗΛΙΚΙΑΚΑ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΩΣ ΓΝΗΣΙΟΣ ΚΑΙ ΑΠΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ..
Γιὰ τὴν ἱστορία ἀναφέρω ὅτι τὸ 540 μΧ ποὺ ὁ Ἰουστινιανὸς ἀνακατέλαβε ἀπὸ τοὺς ΓΟΤΘΟΥΣ τὴν Ιταλία ,ὁ Ναὸς ἐδόθη στὴν ἐπίσημη Ἐκκλησία ,τὴν "Ὀρθόδοξη" [ ποὺ τότε αὐτοαπεκαλεῖτο " Καθολική " σὲ Ἀνατολὴ & Δύση ] καὶ ἀπὸ τὰ μὲν ψηφιδωτὰ ποὺ εἰκονίζετο ὁ Θεοδώριχος & ἡ αὐλή του ἀφαιρέθηκαν οἱ ἀνθρώπινες παρουσίες { σὲ μερικὰ σημεῖα ἔχουν ξεμείνει κάποια ..χέρια ἤ δάκτυλα—βλ. παρακάτω φωτο) κι ἔμειναν μόνο τὰ κτίσματα, ἐνῶ ἀπὸ τὰ ψηφιδωτὰ ποὺ ἀναπαριστοῦν τὴ Ζωὴ τοῦ Χριστοῦ ,εὐτυχῶς, δὲν ἀφαιρέθηκε τίποτα.
Ἔτσι σήμερα εἴμαστε σὲ θέση νὰ διακρίνουμε τὴν ΣΥΜΒΟΛΙΚΗ τῆς ἁγιογραφίας τοῦ Ἀρειανισμοῦ ἡ ὁποία, μετὰ τοὺς Γότθους ἐξέλιπε ἀπὸ τὸ ἱστορικὸ προσκήνιο.
Οἱ δύο αὐτοὶ ναοὶ τῆς Ραβέννας , ὁ ΑΓ.ΒΙΤΑΛΙΟΣ καὶ ὁ ΑΓ.ΑΠΟΛΛΙΝΑΡΙΟΣ Ο ΝΕΟΣ (ἀλλὰ καὶ ἄλλοι πρωτοβυζαντινοὶ τῆς περιοχῆς) διασώζουν ἀφενὸς τὰ παλαιότερα βυζαντινὰ ψηφιδωτὰ ἐκτὸς Κων/πολης καὶ ἀφετέρου μοναδικὰ δείγματα ἀρειανικῆς τέχνης .
28 ΝΟΕ 2025
Ο ΠΑΠΑΣ ΛΕΩΝ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ
ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ
ΣΤΗ ΝΙΚΑΙΑ ΤΗΣ ΒΙΘΥΝΙΑΣ
ΓΙΑ ΤΑ 1700 ΧΡΟΝΙΑ
ΑΠΟ ΤΗΝ Α’ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟ
ΤΟΥ 325μΧ
