Ο "ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ" ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ & ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ.
Ἐν συνόψει·
στὸν ἑλληνικὸ κόσμο μὲ τὸν ὅρο "ΥΙΟΣ ΘΕΟΥ" ἐννοοῦντο οἱ ΗΜΙΘΕΟΙ οἱ γεννηθεντες ἐκ θεοῦ τινος (συνήθως τοῦ Διός—ἀλλ’ ὄχι μόνο) καὶ μιᾶς Θνητῆς. Ἐπρόκειτο δηλ. γιὰ ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΑ, τρόπον τινα, ὄντα, ΚΑΤΑ ΤΟ ΗΜΙΣΥ ΘΕΪΚΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΟ ΗΜΙΣΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ.
Ἀντιθέτως στὴν ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ὡς "Υἱὸς Θεοῦ" ἀποκαλεῖτο ὁ ΧΡΙΣΜΕΝΟΣ ΜΕ ΛΑΔΙ ἐκλεκτὸς τοῦ ΓΙΑΧΒΕ γιὰ νὰ ἐκτελεῖ τὸ Θέλημα Του, εἴτε πρόκειται γιὰ ΒΑΣΙΛΕΙΣ (πχ.Σολομών, Δαυίδ—κατ’ἀναλογίαν τῶν ἄλλων ΑΝΑΤΟΛΙΚΩΝ ἀντιλήψεων, βλ. ΦΑΡΑΩ), εἰτε βεβαίως γιὰ τὸν ΜΕΣΣΙΑ (βλ.Ψαλμ. 89:26–27)
Ἐπίσης κἀποιες φορές, "ΥΙΟΣ ΘΕΟΥ" ἀποκαλεῖται σύμπας ὁ Λαὸς Ἰσραήλ (βλ.ΕΞ.4,22) ἐνῶ μερικές φορές "υἱοὶ θεοῦ" ἀποκαλοῦνται οἱ ΑΓΓΕΛΟΙ (בְּנֵי הָאֱלֹהִים, bene ha elohim = ΥΙΟΙ ΘΕΟΥ — ΓΕΝ.6,4-1).
Σὲ κάθε περίπτωση γιὰ τοὺς Ἑβραίους ὁ ὅρος "ΥΙΟΣ ΘΕΟΥ" ἀποτελεῖ ΣΥΜΒΟΛΙΚΟ τίτλο ποὺ χαρακτηρίζει τὸν ΑΝΘΡΩΠΟ ἐκεῖνο ποὺ ἐκτελεῖ τὸ ΘΕΙΟ ΘΕΛΗΜΑ γι αὐτὸ καὶ Ο ΜΕΣΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΒΡΑΪΚΗ ΣΚΕΨΗ ΕΙΝΑΙ πάντοτε ΑΝΘΡΩΠΟΣ—καὶ μόνον...
Τούτων λεχθἐντων, γίνεται φανερὸ γιὰ ποιὸ λόγο οἱ Ἰουδαῖοι κατηγόρησαν τοὺς χριστιανοὺς ὅτι μὲ τὴν θεοποίηση τοῦ Μεσσία {=Χριστοῦ} Ἰησοῦ, ξέφυγαν ἀπὸ τὴν παλαιοδιαθηκικὴ ἀντίληψη περὶ τοῦ "Υἱοῦ θεοῦ" ὡς ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ὄντος καὶ ἀκολούθησαν τὴν ΕΛΛΗΝΙΚΗ ἡ ὁποία θεωροῦσε τόν "Υἱὸ θεοῦ" ὡς ὑπερανθρώπινο, θεῖκὸ ὄν.
