ΚΑΜΜΙΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΔΕΝ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ. (Ἀφιέρωμα στὸ πρόωρα χαμένο ΣΠ.ΚΥΡΙΑΖΟΠΟΥΛΟ).
Ὁ Σπυρίδων ΚΥΡΙΑΖΟΠΟΥΛΟΣ , ἄγνωστος στὸ εὐρὺ κοινὸ— καὶ στὸ διαδίκτυο— λόγῳ τοῦ πρόωρου θανάτου του σὲ ἡλικία 45 ἐτῶν, τὸ 1977, ὑπῆρξε ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους Νεοέλληνες φιλοσόφους, δίπλα στοὺς ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗ, ΚΟΝΔΥΛΗ, ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ, ΝΗΣΙΩΤΗ κλπ.
Γεννήθηκε στὸν Πειραιᾶ, τὸ 1932,
ἀπόφοιτος τῆς Φιλοσοφικῆς Ἀθηνῶν ,
ἔκανε μεταπτυχιακὲς κλπ σπουδὲς στὴν ΒΑΣΙΛΕΙΑ τῆς Ἑλβετίας , δίπλα στὸν ὑπαρξιστὴ φιλόσοφο ΚΑΡΛ ΓΙΑΣΠΕΡΣ.
Τὸ 1958 ὑπέβαλε τὰ "ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΡΩΤΗΣΙΝ ΠΕΡΙ ΘΕΟΥ" {βλ.φωτό} ὡς διδακτορικὴ διατριβὴ στὴν Φιλοσοφικὴ Σχολὴ τοῦ Παν.Ἀθηνῶν, ὅπου, τὸ 1960 ἀναγορεύτηκε μὲ "ἄριστα", Διδἀκτωρ Φιλοσοφίας.
Κατόπιν ἔφυγε στὸ Παρίσι καὶ στὸ Φράιμπουργκ τῆς Γερμανίας, όπου δίδαξε "Νέα Ἑλληνικὴ Γλῶσσα καὶ Σκέψη".
Τὸ 1968 ἐκλέχτηκε καθηγητὴς φιλοσοφίας στὸ Πανεπιστήμιο Ἰωαννίνων (τότε παρἀρτημα τοῦ Παν.Θεσσ/νίκης) ὅπου δίδαξε ἐπὶ ὀκταετία.
Σκοτώθηκε σὲ τροχαῖο —μαζὶ μὲ τὴν Γερμανίδα σύζυγό του Δώρα— στὶς 27 -ΝΟΕ- 1977 στὸν Ἁγ.Σπυρίδωνα Δωρίδος, ὀταν πηγαίνοντας νὰ διδάξει ,ἀπὸ τὴν Μακρυμάλλη Εὐβοίας ποὺ εἶχε τὸ ἐξοχικό του, στὸ Πανεπιστήμιο Ἰωαννίνων ,τὸ αὐτοκίνητό του συγκρούστηκε μετωπικὰ
μὲ τὸ λεωφορεῖο τοῦ ΚΤΕΛ Ἰωαννίνων, λόγῳ κακοκαιρίας.
Ἄν ζοῦσε ,σίγουρα ἡ φήμη του θὰ εἶχε ξεπεράσει τὰ ἑλληνικὰ σύνορα καὶ σήμερα θὰ ἦταν πασίγνωστος.
Τύχῃ ἀγαθῇ ,τὸ 1981 ,εἶχα στὴν Φιλοσοφικὴ Ἀθηνῶν ,συμφοιτητὴ καὶ φίλο, τὸν ἀνηψιὸ τοῦ ΚΥΡΙΑΖΟΠΟΥΛΟΥ ,νῦν πανεπιστημιακὸ καθηγητή ΑΘΑΝΑΣΙΟ ΜΠΛΕΣΙΟ , ὁ ὁποῖος καὶ μοῦ προμήθευσε τότε ,ἕνα ἀντίτυπο τοῦ ἐν λόγῳ συγγράμματος ,σὲ ἄπταιστη καθαρεύουσα,τὸ ὁποῖο ἔψαχνα ἀπὸ τὸ 1979 ὅταν μᾶς τὸ σύστησε στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ ὁ ἀείμνηστος καθηγητὴς Κ.ΠΑΠΑΠΕΤΡΟΥ.
{ Ἔκτοτε , ἐνεργείαις τοῦ ἀνηψιοῦ, Θ.Μπλέσιου,τὸ μοναδικὸ αὐτὸ βιβλίο ἐπανεκδόθηκε καὶ κυκλοφορεῖ σήμερα ἀπό τὸν "Γρηγόρη" }.
Ὑποστηρίζει λοιπόν, ὁ Κυριαζόπουλος
στὴν διδακτορικὴ διατριβή του τὰ ἀκόλουθα
—ἐν συνόψει·
1) Ἡ ΚΑΤΑΦΑΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ, ποὺ ἀνάγεται στὸν ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ , θεμελιοῦται στὴν ἄποψη ὅτι ὑπάρχει ἕνα "κοινὸ υπέδαφος" μεταξὺ θεοῦ καὶ ὄντων , ἡ ΥΠΑΡΞΗ , τὸ ΕΙΝΑΙ.
Ὁ θεὸς καὶ τὰ ὅντα ΥΠΆΡΧΟΥΝ · συνεπῶς ,κατ ἀναλογίαν τοῦ Ὄντος—analogia entis—ὥστε μποροῦμε νὰ νοήσουμε τὸν Θεὸ ,ὡς τὸ θεμέλιο τοῦ ΕΙΝΑΙ.
2) Ἀντιθέτως, ἡ ΑΠΟΦΑΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ , ἀναγόμενη στὸν ΠΛΑΤΩΝΑ —πλατωνικὸς διάλογος "Παρμενίδης"— ὑποστηρίζει ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ ποῦμε ΟΥΔΕΝ περὶ θεοῦ, οὔτε νὰ νοήσουμε, ἐπειδὴ ὁ θεὸς εἶναι παντελῶς ΑΝΟΜΟΙΟΣ πρὸς τὰ ὄντα , ὁ "ὅλως ἕτερος" . Ἄρα μποροῦμε μόνο νὰ ποῦμε τὶ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ θεὸς.
Καὶ συμπεραίνει:
ΚΑΜΜΙΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ἀπὸ τὶς παραπάνω ΔΕΝ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ:
ἡ μὲν Καταφατικὴ καταλήγει —ΚΑΙ ΟΝΤΩΣ ΚΑΤΕΛΗΞΕ— στὸν ΜΗΔΕΝΙΣΜΟ ,
διότι ἄν ἡ Ὕπαρξη εἶναι ἡ ΜΟΝΗ ἀξία ,
τότε ἡ Ὕπαρξη δὲν ἔχει ΚΑΜΜΙΑ ἀξία
(ὅλοι οἱ ὑπερθετικοὶ προσδιορισμοὶ τοῦ θεοῦ ἀποδεικνύονται ΝΟΗΤΙΚΕΣ πομφόλυγες) ,
ἐνῶ ἡ Ἀποφατικὴ θεολογία καταλήγει— καὶ κατέληξε —στὴν ΑΓΝΩΣΙΑ καὶ στὴν ,ἐξ αὐτῆς, προκύπτουσα ΑΘΕΪΑ.
[ Ἐπίσης καμμιὰ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ δὲν καταλήγει σὲ συμπέρασμα στὸ ἐρώτημα, ἄν ὑπάρχει ἤ ὄχι θεός, δηλ. ΝΟΗΜΑ στὸν Κόσμο.Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΑΓΝΩΣΙΑ .]
ΤΙ ΜΕΝΕΙ ΛΟΙΠΟΝ ;
Μένει ὁ ἀγῶνας ΑΥΘΥΠΕΡΒΑΣΗΣ τοῦ ἀνθρώπου· δηλ. ὁ συνεχὴς ἀγῶνας τοῦ Σχετικοῦ νὰ ξεπεράσει τὸν ἑαυτὸ του καὶ νὰ ὀδηγηθεῖ στὸ ΑΠΟΛΥΤΟ ποὺ ποτὲ δὲν φτάνει καθότι ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΟ .
Αὐτὴ εἶναι ἡ μόνη θεολογία ποὺ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο στὸν θεὸ ,ὁ μόνος ἀγῶνας ποὺ ΚΑΤΑΞΙΩΝΕΙ τὴν ἀνθρώπινη ὕπαρξη ἐνώπιον τοῦ Ἀρρήτου· καὶ ὁ ἀγῶνας τοῦτος γιὰ συνεχῆ αὐθυπέρβαση στὴν θρησκευτικὴ γλῶσσα ὀνομάζεται ΠΙΣΤΗ .
ΥΓ. γράφει ὁ ΚΥΡΙΑΖΟΠΟΥΛΟΣ στὰ ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ (σελ.214): " θεὸς δὲν εἶναι οὔτε πρόσωπον οὔτε μὴ πρόσωπον, ἀλλ’ ἡ ὑπερβατικότης ἀμφοτέρων. Ἐν τούτοις ὁ θεός, ὡς ΘΕΟΣ καὶ οὐχὶ ὡς μεταφυσικὸς ὅρος εἶναι νοητὸς μὸνον ὡς πρόσωπον...Μόνον κατ’ἀναφορὰν πρὸς τὴν σχέσιν μας ὁ θεὸς εἶναι πρόσωπον..."
