Ο ΝΙΤΣΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ.
Ἡ κεντρικὴ κατηγορία τοῦ Νίτσε κατὰ τοῦ χριστιανισμοῦ ἔγκειται στὸ ὅτι ἀποτελεῖ ἐναν ΛΑΪΚΟ ΠΛΑΤΩΝΙΣΜΟ προσπαθῶντας νὰ ἐπιβάλλει μιὰ ΝΟΗΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ στὴ ΖΩΗ.
Πρῶτος ὁ ΣΩΚΡΑΤΗΣ—λέει ὁ Νίτσε—κήρυξε τὴν ΜΕΓΙΣΤΗ ΠΛΑΝΗ ὅτι ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ μὲ τὴν ΛΟΓΙΚΗ του νὰ φτάσει στὴν Ἀλήθεια.
Αὐτὴν τὴν ΠΛΑΝΗ ἔκανε φιλοσοφικὸ σύστημα ὁ ΠΛΑΤΩΝ δημιουργῶντας ἕνα ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ ΙΔΕΑΤΟ ΚΟΣΜΟ καὶ αὐτὴν τὴν ἀντίληψη ΕΚΑΜΕ ΘΡΗΣΚΕΙΑ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ.
Ὅμως ὁ Νίτσε πουθένὰ δέν κατηγορεῖ τὸν ΙΔΙΟ τὸν Ἰησοῦ, τόν "ΑΓΙΟ ΑΝΑΡΧΙΚΟ" ὅπως τὸν ἀποκαλεῖ κατὰ Ρενάν, γιατὶ θεωρεῖ τὸν ΠΑΥΛΟ θεμελιωτὴ τοῦ χριστιανισμοῦ ὡς θρησκείας τοῦ ΙΕΡΑΤΕΙΟΥ καὶ τὸν ἐγκαλεῖ ἐπειδὴ θεολογικοποίησε τὴν Ἱστορία μὲ βἀση τὸ νομικὸ ἱερατικό, ἑβραϊκὸ πνεῦμα τῆς θείας Ἀνταπόδοσης (do ut des) ἐνῶ γιὰ τὸν ΙΗΣΟΥ γράφει τὰ ἀκόλουθα :
— Τοῦτος ὁ Ἅγιος Ἀναρχικός {=ΙΗΣΟΥΣ} ποὺ καλοῦσε τὸν κατώτερο λαό, τοὺς καταφρονεμένους καὶ τοὺς ἁμαρτωλούς, τοὺς Τσάνταλα {=κατώτερη κάστα ἰνδουισμοῦ} τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ κατὰ τῆς Καθεστηκυίας Τἀξης—σὲ μία γλῶσσα ποὺ καὶ τώρα ἀκόμα θὰ ὁδηγοῦσε στὴν Σιβηρία, ἂν πιστἐψουμε τά Εὐαγγἐλια, τοῦτος ὁ Ἀναρχικὸς ἦταν ἕνας πολιτικὸς ἐγκληματίας, ὅσον τουλάχιστον ἦταν δυνατὸν νὰ ὑπάρξει ἕνας πολιτικὸς ἐγκληματίας σὲ μία κοινότητα μέχρι γελοιότητας ἀπολιτική...
—Ἡ λἐξη "χριστιανισμός" εἶναι κιόλας μιὰ παραχἀραξη—κατὰ βάθος μονὰχα ἕνας χριστιανὸς ὐπῆρξε κι αύτὸς πέθανε στὸν σταυρό.
Τὸ Εὐαγγέλιο πέθανε στὸν σταυρό.
Ἐκεῖνο ποὺ ὀνομάζεται τώρα Εὐαγγέλιο εἶναι τὸ ἀντίθετο ἐκείνου ποὺ ἔζησε ὁ Χριστός, μιὰ Κακὴ Ἀγγελία, ἕνα Δυσαγγἐλιο..
—ὁ Ἰησοῦς πέθανε ὅπως ἔζησε καὶ ὅπως δίδαξε κι ὄχι γιὰ νά "λυτρώσει τοὺς ανθρώπους", ἀλλὰ γιὰ νὰ δείξει πῶς πρέπει νὰ ζεῖ κανείς: αὐτὴ εἶναι ἡ πράξη του.
—ἡ "Βασιλεία τοῦ Θεοῦ" εἶναι μιὰ κατάσταση τῆς καρδιᾶς, ὄχι κάτι ποὺ θὰ ἐρθει "ἐπάνω στὴ γῆ" ή "μετὰ τὸν θάνατο"
—ὁ Παῦλος μετέτρεψε τὸ εὐαγγέλιο σὲ μιὰν ἄρρωστη διδασκαλία περὶ ἁμαρτίας καὶ σωτηρίας. [...] Ὁ Ἰησοῦς πέθανε γιὰ τὴ διδασκαλία του· ὁ Παῦλος ἔζησε ἀπ' αὐτήν.
